“അങ്ങ് വിട്ടുകൊടുത്താൽ പോരായിരുന്നോ?”

കശ്മീരിന് വേണ്ടി എന്തിന് ഇന്ത്യയും പാകിസ്താനും യുദ്ധം നടത്തി. “അങ്ങ് വിട്ടുകൊടുത്താൽ പോരായിരുന്നോ?”

ഇത് ഒരു അതീവ ശ്രദ്ധേയമായ പാഠവും, ചരിത്രപരമായും, രാഷ്ടീയപരമായും ഗൗരവമേറിയതുമായ വിഷയം ആണ്.

“അങ്ങ് വിട്ടുകൊടുത്താൽ പോരായിരുന്നോ?”

എന്ന ചോദ്യം അത്ര ലളിതമല്ല — ഇതിന് പറ്റിയ മറുപടി ചരിത്രപരമായ പശ്ചാത്തലവും, ദേശസ്നേഹവും, ജനാധിപത്യ മൂല്യങ്ങളും കൂടി പരിശോധിച്ച ശേഷമാണ് നൽകേണ്ടത്.

എന്താണ് യുദ്ധത്തിന് കാരണമായത്?

1. കാശ്മീർ രാഷ്ട്രത്തിന്റെ സ്ഥാനം (1947):
   ഭാരതത്തിന്‍റെയും പാകിസ്താന്റെയും സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തരകാലത്ത്, കാശ്മീർ ഒരു പ്രിൻസലി സ്റ്റേറ്റായിരുന്നു. കാശ്മീരിന്റെ രാജാവ് ഹരിസിംഗ്ഹ്, ഇന്ത്യയിലോ പാകിസ്താനിലോ ഒന്നിലുമില്ലാതെ സ്വതന്ത്രമായി നിലനിൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
2. പാകിസ്താനിന്റെ ആദ്യം കാശ്മീരിലേക്കുള്ള ആക്രമണം (1947):
   പാകിസ്താനിലെ സൈനികർ “അസൈബീരും” പാകിസ്ഥാൻ പിന്തുണച്ച കശ്മീറി പടയാളികളും കാശ്മീരിൽ ആക്രമിച്ചു. അതോടെ രാജാവ് ഇന്ത്യയുടെ സഹായം തേടി. ഹരിസിംഗ്ഹ് സൈനിക പിന്തുണയ്ക്കായി Instrument of Accession ഒപ്പിട്ടു. അതിനാലാണ് കാശ്മീർ ഔദ്യോഗികമായി ഇന്ത്യയിലേയ്ക്ക് ചേർന്നത്.
3. പാകിസ്ഥാൻ ഇതിനെ അംഗീകരിച്ചില്ല:
   കാശ്മീർ മുസ്ലിം ഭൂരിപക്ഷമുള്ള സംസ്ഥാനമാണെന്നും അതിനാൽ അതു പാകിസ്താന്റെ ഭാഗമാകണമെന്നും അവകാശപ്പെട്ടു. ഇതാണ് ഇന്ത്യയും പാകിസ്താനും തമ്മിലുള്ള ആദ്യത്തെ യുദ്ധത്തിന് കാരണമായത്.

“അങ്ങ് വിട്ടുകൊടുത്താൽ പോരായിരുന്നോ?”

ഇത് ദേശീയാഭിമാനത്തിന്റെയും, ഭരണഘടനാപരമായ ഉത്തരവാദിത്തത്തിന്റെയും കാര്യമാണ്.
• ദേശഭക്തിയും ഭൂപ്രദേശ സംരക്ഷണവും:
ഒരു രാഷ്ട്രം തന്റെ അതിരുകൾ കയ്യേറി മറ്റൊരു രാജ്യം പിടിക്കുമ്പോൾ അതിനെ അനുവദിക്കുകയോ വിട്ടുകൊടുക്കുകയോ ചെയ്യുന്നത് ദേശീയാഭിമാനത്തേയും സംരക്ഷണ ചുമതലകളേയും തള്ളിക്കളയുന്നതാണ്. ഇന്ത്യ അങ്ങനെ ചെയ്തിരുന്നെങ്കിൽ, അത് മറ്റേതെങ്കിലും സംസ്ഥാനത്തെ പറ്റിയിട്ടും അതുപോലെ ആവാം എന്ന മാതൃക സൃഷ്ടിക്കുമായിരുന്നു.
• കാശ്മീരിലെ ജനങ്ങളുടെ സ്വാതന്ത്ര്യവും സുരക്ഷയും:
കാശ്മീർ ഇന്ത്യയിൽ ചേർക്കപ്പെടാൻ തീരുമാനിച്ചപ്പോൾ, അവരുടെ സുരക്ഷയും അവിടത്തെ ജനങ്ങളുടെ അവകാശങ്ങളും സംരക്ഷിക്കേണ്ട ഉത്തരവാദിത്വം ഇന്ത്യയ്ക്ക് ഉണ്ടായി.

നിയമപരമായി നിലനിൽക്കുന്നതും സമാധാനപരവുമായ പരിഹാരമാണ് യുക്തിയുള്ളത്.

യുദ്ധം അല്ലാതെ, സമവായവും സംഭാഷണവുമാണ് സ്ഥിരതയും നീതിയും ഉറപ്പുവരുത്താനുള്ള വഴി. എന്നാൽ അതിനായി എല്ലാവരും സമത്വ മനോഭാവത്തിൽ സമീപിക്കണം. ചരിത്രം കാണിക്കുന്നത് ഓരോ രാജ്യത്തിന്റെയും തീരുമാനങ്ങൾ അവരുടെ സുരക്ഷ, ജനപ്രീതി, രാഷ്ടീയ നിലപാട് തുടങ്ങിയവയെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു.

ഇത്രയും പറയേണ്ടിവന്നത് മലങ്കര സഭയിൽ ചിലരെങ്കിലും നമ്മെ പള്ളിപ്പിടുത്തക്കാരായി ചിത്രീകരിക്കുവാൻ ശ്രമിക്കുന്നതിന്റെ കൂടി പശ്ചാത്തലത്തിലാണ്.

ദൈവരാജ്യത്തിന്റെ മൂല്യങ്ങൾ സഭ പിന്‍പറ്റുന്നുണ്ടോ?

ദൈവരാജ്യത്തിന്റെ മൂല്യങ്ങൾ സഭ ശരിയായി പിന്‍പറ്റുന്നുണ്ടോ എന്നത് ചർച്ചാവിഷയമായി മാറ്റിയിരിക്കുന്നു, പ്രത്യേകിച്ച് മലങ്കര സഭയിലെ
വിമർശകരുടെ നിലപാടുകളിൽ. സഭയുടെ ആത്മീയ ദൗത്യവും സ്ഥാപിതമായ സ്ഥാപന ലക്ഷ്യവും തമ്മിലുള്ള പൊരുത്തക്കേടാണ്.

അപ്പസ്തോലന്മാരുടെ കാലത്തെ ഇതിലും പീഡനവും യാതനയും അനുഭവിച്ച, സഭ പിന്നീട് ഭരണസൗകര്യത്തിനായി സംഘടിതമായ ഘടനയിലേക്ക് മാറിയപ്പോൾ, സഭ യഥാർത്ഥ ക്രിസ്തീയ മൂല്യങ്ങളിൽ നിന്നു വിട്ടുപോയോ എന്ന സംശയം ചിലർ ഉയർതിയിരുന്നു.

നമ്മുടെ കർത്താവായ യേശു പറഞ്ഞത് പോലെ:
“മുമ്പെ അവന്റെ രാജ്യവും നീതിയും അന്വേഷിപ്പിൻ; അതോടുകൂടെ ഇതൊക്കെയും നിങ്ങൾക്കു കിട്ടും.” (മത്തായി 6:33).
പക്ഷേ അത് സഭയുടെ നിലപാടിന്റെ അടിസ്ഥാനമായിരിക്കണം എന്നതിൽ തർക്കമില്ല.

ഓർത്തഡോക്സും യാക്കോബായരും: വിശ്വാസത്തിന്റെ പരീക്ഷണമായി സഭാ തർക്കം

മലങ്കര ഓർത്തഡോക്സ സുറിയാനി സഭയും യാക്കോബായ വിഭാഗവും തമ്മിലുള്ള നീണ്ടുനിലക്കുന്ന തർക്കത്തിൽ ഈ പ്രശ്നം തീക്ഷ്ണമായി കാണാം. സ്ഥാപനപരമായ ഘടന ആത്മീയതയെ നഷ്ടപ്പെടുത്തുമോ എന്ന ആശങ്ക പലരും പ്രകടിപ്പിക്കുന്നു. എങ്കിലും ഓർത്തഡോക്സ സഭ തന്റെ അപ്പസ്തോലിക പാരമ്പര്യത്തിലും വിശ്വാസദൗത്യത്തിലും തികഞ്ഞ നിഷ്ഠയോടെ നിലകൊള്ളുകയാണ് എന്നതിൽ സഭാ വിശ്വസികൾക്കു തർക്കമില്ല . സഭയുടെ ഘടനയും ഈ കാതോലിക സത്യങ്ങളും സംരക്ഷിക്കാനാണ് ഇത്രയും കാലം സഭാപിതാക്കൻമാർ അപവാദങ്ങളും പീഡനങ്ങളും സഹിച്ചത്.

2017-ലെ ഇന്ത്യയുടെ സുപ്രീംകോടതിവിധി ഓർത്തഡോക്സ സഭക്ക് തർക്കപരമായ പള്ളികളിൽ അവകാശം നൽകുകയായിരുന്നു. 1973 മുതൽ വടക്കൻ കേരളത്തിലെ ചില പള്ളികളിൽ വഞ്ചനയും വേദനയും അനുഭവിച്ച വിശ്വാസികൾക്കായി അതൊരു നീതിയുടെ അളവുകൊലയിരുന്നു.
“അവൻ നിലവിളിച്ച ദരിദ്രനെയും സഹായിയില്ലാത്ത അനാഥനെയും വിടുവിച്ചു” (ഇയ്യോബ് 29:12).

ആ വിജയം അഹങ്കാരത്തോടെ സ്വീകരിക്കാതെ മലങ്കര സഭ സമചിത്തതത്തോടെ സമാധാനപരമായ ഐക്യത്തിന് വേണ്ടി പ്രതികരിച്ചു. യാക്കോബായ വിശ്വാസികളെ പൂർണ്ണമായും ഉപേക്ഷിക്കുകയോ വിമുഖമാക്കുകയോ ചെയ്തില്ല.
“സമാധാനം ഉണ്ടാക്കുന്നവർ ഭാഗ്യവാന്മാർ; അവർ ദൈവത്തിന്റെ പുത്രന്മാർ എന്നു വിളിക്കപ്പെടും.
നീതിനിമിത്തം ഉപദ്രവിക്കപ്പെടുന്നവർ ഭാഗ്യവാന്മാർ; സ്വർഗ്ഗരാജ്യം അവർക്കുള്ളതു.
എന്റെ നിമിത്തം നിങ്ങളെ പഴിക്കയും ഉപദ്രവിക്കയും നിങ്ങളെക്കൊണ്ടു എല്ലാ തിന്മയും കളവായി പറകയും ചെയ്യുമ്പോൾ നിങ്ങൾ ഭാഗ്യവാന്മാർ.” (മത്തായി 5:9-11).

ജനാധിപത്യത്തിന്റെയും നിയമത്തിന്റെയും ഇടയിൽ സഭയുടെ പ്രതിസന്ധി

ജനാധിപത്യരാജ്യമായ ഇന്ത്യയിൽ നിയമം മാനിക്കുവാനുള്ള ബാദ്ധ്യത മലങ്കരസഭയ്ക്കുണ്ട്. എന്നാൽ ഇതുപോലെ നിയമപരമായ വഴികൾ സ്വീകരിക്കേണ്ടി വരുമ്പോൾ സഭയുടെ ആത്മീയ ദൗത്യത്തിന് വെല്ലുവിളി നേരിടേണ്ടി വരും.

എങ്കിലും, കാലാകാലങ്ങളിൽ നിരവധി സമാധാനചർച്ചകൾ
പരാജയപ്പെട്ടപ്പോൾ സഭയുടെ നിലനില്പിന് വേണ്ടി നിയമവഴി തിരഞ്ഞെടുത്തത് അത്യാവശ്യമായ ഒരു നീക്കമായിരുന്നു. 2017-ലെ വിധിയിലൂടെ സുപ്രീം കോടതി തന്നെ സമാധാനപരമായി പ്രശ്നപരിഹാരത്തിനുള്ള ഉപദേശം നൽകിയെങ്കിലും, യാക്കോബായ വിഭാഗം അത് തുടക്കത്തിൽ തന്നെ തള്ളിക്കളഞ്ഞു. നിയമപരമായ എല്ലാ മാർഗങ്ങളും പരീക്ഷിച്ചതിന് ശേഷം സഭ മനസ്സുതുറന്ന് സമാധാനത്തിനായി തയ്യാറായത്, സഭയുടെ ഏകത്വം സംരക്ഷിക്കാനാണ്.

പിളർന്ന ലോകത്ത് മൂല്യങ്ങൾ നിലനിര്‍ത്തുന്നത്

നാം ജീവിക്കുന്ന കാലഘട്ടത്തിൽ നിയതങ്ങളായ നിയമങ്ങൾക്കും കനോനുകൾക്കുമൊപ്പം ദയയും കരുണയും നഷ്ടപ്പെട്ടുപോകാതെ സൂക്ഷിക്കണം. ഈ സാഹചര്യത്തിൽ സഭയ്ക്കും വലിയ പരീക്ഷണങ്ങളാണ് നേരിടേണ്ടത്.

നല്ലതു പിടിച്ചു നിൽക്കുക

“നിങ്ങൾ ഒരുമയോടുകൂടെ സ്‌നേഹിക്കുന്നുവെങ്കിൽ, അതിന്റെ മുഖാന്തിരം എല്ലാവരും നിങ്ങൾ എന്റെ ശിഷ്യന്മാരാണെന്ന് അറിയും” (യോഹന്നാൻ 13:35). ഇതു തന്നെയാണ് മലങ്കര സഭയുടെ പിതാക്കന്മാർ എക്കാലവും ആഹ്വാനം ചെയ്തത്. മലങ്കര സഭ ഒന്നേയുള്ളൂ. അത് വിഭജിക്കപ്പെടുവാൻ പാടില്ല. ഈ ബോധ്യത്തിൽ ഒരുമയോടെ മലങ്കര മെത്രാപ്പോലീത്തക്ക് കീഴിൽ അണിനിരക്കുവാൻ സഭയിലെ മെത്രാന്മാർക്കും വിശ്വാസികൾക്കും കഴിയട്ടെ. അപസ്വരങ്ങൾ ഉയർത്തുന്നത്, അത് ആര് തന്നെയായാലും പൂർവ്വിക പിതാക്കന്മാർ പൊഴിച്ച കണ്ണ് നീരുകൾക്കും, സഹിച്ച പീഡനങ്ങൾക്കും അപവാദങ്ങൾക്കും നടുവിൽ അവരെ അപഹസിച്ചവരോടുള്ള സന്ധിചേരലാണ്. തെറ്റുകൾ ആർക്കും പറ്റും, തിരുത്തി മുന്നോട്ട് പോകുമ്പോഴാണ് നമ്മുടെ ഈ ചുരുങ്ങിയകാല ജീവിതം അർത്ഥവത്താകുന്നത്.
ഒത്തിരി സ്നേഹത്തോടും പ്രാർഥനയോടും
ഫാ.ജോൺസൺ പുഞ്ചക്കോണം